8 lutego 1863 roku miała miejsce bitwa pod Słupczą, rozegrana w ramach Powstania Styczniowego.
Naciskana przez Rosjan partia powstańcza Leona Frankowskiego i Antoniego Zdanowicza wyszła w końcu stycznia 1863 roku z Kurowa, udając się na południe. Zgrupowanie dotarło do Sandomierza, wkrótce potem wyszło jednak z miasta, wydając ścigającym je wojskom rosyjskim bitwę pod Słupczą. Podpułkownik Miednikow z dwoma kompaniami piechoty i półsotnią kozaków rozpędził najpierw główne siły powstańców, potem w Dwikozach rozbił ich straż tylną i uciekinierów z pola bitwy. Resztki oddziału, uchodziły aż do Sandomierza, gdzie jeszcze próbowano stawiać opór, barykadując się w Bramie Opatowskiej. Barykada ta została jednak szybko zdobyta przez ścigających niedobitków kozaków. W ten sposób zakończyła się powstańcza epopeja oddziału Puławiaków. Metryki kościelne podają precyzyjnie liczbę poległych Polaków, ustalając je odpowiednio na 66, w tym 28 pod Słupczą i 38 pod Dwikozami. Rosyjski historyk Berg pisze zaś o 100 poległych Polakach. Wszyscy zostali pochowani na cmentarzu w Słupczy i w Górach Wysokich. W Dwikozach powstał pomnik upamiętniający to wydarzenie, a szkoła w Dwikozach nosi imię Szkoły Podstawowej im. Powstańców Styczniowych w Dwikozach
Ranny w bitwie Leon Frankowski próbował jeszcze ukrywać się w Sandomierzu, lecz został schwytany i odstawiony do Lublina.
źródło: Wikipedia
